Personeli Mutsuz Olan İdare

     Bir idari kurumun personeli mutsuz, ümitsiz, hakkının yendiğini düşünüyor ve geleceğe kaygıyla bakıyorsa o personelin verimli olamayacağı psikolojik ve sosyal olarak gerçekliğini korumaktadır.

1709’lular Her Gün Gündemde

     Hemen hemen her gün kamuoyuna 1709'lularla ilgili bir haber düşüyor. Özellikle 2 gündür okumasak da bir şekilde bana ulaşanlar şu haberi okudun mu... diye gözümüzün içine bazı haberleri sokuyor. O; sekreterini daire başkanı yapmış, öbürü bilmem kimi şube müdürü atamış, diğeri yolda yürürken düşmüş üzeri çamur olmuş... falan falan diye uzuyor da uzuyor.  Bu durumları okuyan gariban fakat kariyer ve liyakat sahibi başarılı Anadolu çocuğu öğretmenler eziliyor, üzülüyor, içine kapanıyor... deyim yerindeyse o güzel evinin pembe ya da mavi panjurlarını örtüyor, doğaya küsüyor.

Bu Durum Kime Zarar Veriyor?

     Bu durum her şeyden önce ülkemizin aydınlık geleceğine ve Türk eğitim sistemine zarar veriyor, vermemesi düşünülemez. Yıllarca çalışıp başarılı olduğu halde hakkı yenen, mahkeme kararlarıyla bile hak ettiği göreve atanamayan garip guraba öğretmenimiz bu durumları gördükçe çalışma şevkini ve gücünü yitiriyor. Kurumuna küsüyor, çalışsak da, başarılı olsak da biz bir yere gelemeyiz diyor.

Bu Sürece Nasıl Geldik?

    Bilen biliyor fakat hatırlatmakta yarar var. Eeee, ne demiş atalarımız "Hafıza-i Beşer Nisyan ile Maluldür" yani insanoğlu unutur demektir. Atalarımız söylediyse de boşuna söylememiştir, doğrudur der önümüzü saygıyla ilikler, baş eğeriz.

     Ne yapalım? Hadi hatırlayalım... Yıl 2013 Şube Müdürlüğü için yazılı sınavlar yapılıyor ve sonuçlar açıklanıyor. Mülakata girmeye hak kazananlara Ankara Başkent Öğretmenevi adres gösteriliyor. Öğretmenlerimiz; Kars’tan, Diyarbakır’dan, Edirne’den kalkıyor Angara’ya geliyor. Masraf ediyor, çocuğunu, eşini bırakıyor, Angara yollarına revan oluyor. Gariban öğretmenimiz elinde valiziyle Angara'da AŞTİ'ye iniyor. Bir Angara’ya bakıyor bir valizine. Ne düşünüyor kim bilir buğulu gözlerle… Taksi bile tutamıyor AŞTİ’den yürüyor Öğretmenevine. Yol uzun Angara ayaz... Mülakat komisyonunun kapısında bekliyor. Öğretmenevinin ana kapısında bir kalabalık, bir hengâme fark ediyor… Kulaktan kulağa fısıldanıyor Yusuf Tekin ismi. Bu ismi duymuş olmalı gariban öğretmen... Evet, evet hatırlıyor MEB Müsteşarı Yusuf Tekin olmalı diye düşünüyor. Müsteşar şube müdürlüğü mülakatlarını kontrole mi geldi diyor kendi kendine… Sanırım öyle olmalı diye mırıldanıyor.

       Daha sonra mülakat sonuçları açıklanıyor bizim gariban öğretmen 66 alıp eleniyor hâlbuki yazılı sınavı 86. Sonra ne mi oluyor? Davalar ardı ardına açılmaya başlıyor. Açılan bireysel davaların neredeyse tamamı, açanlar lehine sonuçlanıyor. İdare Mahkemeleri genel iptal kararları vermeye başlıyor. Sonra haber sitelerinde haber manşetleri başlıyor yazmaya:

“Yufka yüreklilerle TEKİN yollar aşılmaz” diyor birisi, diğeri atıyor başlığı: Şube Müdürlerine “Yusuf Tekin siz işinize bakın, rahat olun” dedi diyor manşetinde…  Bu haberleri okuyan gariban Anadolu çocuğu öğretmen üzülüyor, üzülüyor, üzülüyor… Yüreği Angara’nın ayazından daha da soğuk oluyor, buz tutup kaskatı kesiliyor. Ama ne çare…

        Sonra bir toplantıda Yusuf Tekin’in açıklamaları çıkıyor. Alkışlar, alkışlar “şak, şak, şak…” alkışlayanların avuçları kıpkırmızı oluyor. Eller öyle vuruyor ki birbirine salon inliyor… Bu arada alkış sesi duymak isteyen altta yer alan haberin videosunu seyredebilir.

Öğretmenler Bunları Biliyor Mu?

     Evet, biliyor. Öğretmenler unutsa da bazen hatırlıyor o yüreği alkıştan değil üzüntüden kanayan öğretmen. Ama şunu da düşünüyor; kamuoyunca ve öğretmenlerce çok sevilen Ziya Hocasının bugün 1709’lular yüzünden başının ağrıyacağını... Hâlbuki Ziya Hocası bu durumun hiçbir yerinde bulunmuyordu ki… Ziya Hocasının bu hukuksuz 1709’luları iptal edeceğini biliyor ama ne oluyor da etmiyor… Düşünüyor, düşünüyor ama kulaklarından o alkış sesleri gitmiyor, gitmiyor işte!

    1709’luların iptal edilmesi dileğiyle…

Muhammed Poyrazoğlu